Een van mijn vroegste herinneringen is dat ik met mijn moeder langs “het kloosterland” liep. Een perceel van onze boerderij, waar in de middeleeuwen een klooster had gestaan.

Ik was waarschijnlijk 2 of 3 jaar, kon al goed lopen, maar het gras was voor mij heel hoog. Ik huppelde naast mijn moeder, één met alles om mij heen.

Die vroege ervaring van eenheid en verbondenheid met de aarde ben ik nooit vergeten. Lange tijd ben ik het wel kwijt geweest. 

Alles in allen zijn is de resonantie met de trilling van alles, puur Jij zijn. Het gaat om de akoestische golvende energie, die we ervaren als we in “flow” zijn, als we heerlijk bezig zijn met iets en we de tijd en alles om ons heen vergeten. 

Je kent het zelf waarschijnlijk ook, bijvoorbeeld van een boswandeling, werken in de tuin of puzzelen. Ineens ben je een uur verder… 

In het leven van alle dag hebben we te maken met akelig nieuws, met oordelen, met wantrouwen, met falen etc. Dat alles kan ons uit die flow halen. De energie is niet meer vloeiend, maar is in korte stekelige stukjes opgeknipt. Ons hoofd draait overuren. 

Soms vechten we zelfs tegen die flow, omdat er zoveel moet, of omdat we denken dat het niet okay is. 
Wat zou je hier anders kunnen kiezen?